Ontspannen sturen én lekker eten. Voor beide soorten activiteiten was volop gelegenheid tijdens de Ardennentour 2005. Een Pinkster-evenement dat ondanks wisselvallig weer een succes werd.

Ons vertrek naar Marche-en-Famenne werd door omstandigheden ernstig vertraagd, zodat wij pas op de eerste avond van het evenement tegen acht uur in hotel Quartier Latin aankwamen. Het hotel is gevestigd in een gerestaureerde 18de eeuwse Jezuïetenkerk in barokstijl en een nieuwe vleugel 'Résidence' genaamd. We haastten ons naar de onder de hanenbalken van de voormalige kerk liggende eetzaal, waar we met luid applaus werden begroet door de overige deelnemers. Het was leuk om Frank en Karin en een aantal oude MX-5-bekenden weer te ontmoeten. Na een rondje handenschudden en kussen konden we nog juist aanschuiven voor de eerste gang van het eerste diner. Een diner dat klonk als een klok.

Boer
De volgende ochtend werden wij om 7 uur door zowel de wekker als door klokgebeier gewekt en het eerste wat ik deed was naar het raam snellen en….tja regen! Frank keek tijdens het ontbijt niet blij, maar ja, wat doe je er aan; dat zouden twintig dichte auto's worden. Hoewel, een enkele dappere probeerde het toch open!
Even na 9 uur vertrokken wij welgemoed de loodrecht vallende motregen in, die de hele dag zou aanhouden. Het routeboek werd opengeslagen: het was dit jaar gewoonweg een plaatje. Op de kaft een fraaie foto van een MX-5 op een (droog) bospad, uitgebreide informatie over stadjes en dorpen, terwijl achter de bolletjes en pijlen van elke rit een kaart was toegevoegd, waarop de ingetekende route. Dit voor de rijders onder ons die, al dan niet legaal, van het rechte pad zouden afwijken. En ik moet zeggen dat ook bij ons dat een enkele keer van pas is gekomen.
Buiten de bebouwde kom bleken de wolken zo laag te hangen, dat we af en toe gewoon in de mist reden. Een grauw geheel, met als kleuren de helgele koolzaadvelden en de witte schermen van het fluitekruid langs de weg. Een enkele wielrenner trotseerde eveneens het vochtige weer. De dorpen langs de route maakten een uitgestorven indruk, een beeld dat wij ook hadden overgehouden aan onze eerste Ardennentocht in 2003. De rit voerde ons over afwisselende – vaak bosrijke wegen, met mooie heuvelklimmetjes.
Terug in Marche troffen we aan de borreltafel een klein gezelschap aan. Het bleek dat de mannen van de achtergebleven vrouwen er op uit waren om een onfortuinlijke equipe te hulp te schieten. Een boer met trekker bleek onze bemodderde equipe voor de komst van de andere hulptroepen alweer 'op het droge' te hebben geholpen. Het behoeft geen betoog dat deze equipe 's avonds het nodige aan grappen en grollen over zich heen kreeg. Na het uitstekende diner was het goed slapen.

Kermis
De ochtend van de eerste Pinksterdag scheen tot ieders opluchting de zon. Het ontbijt met vele heerlijke hespen, jammen en wat al niet was als vanouds en gaf ons moed weer op pad te gaan. Ditmaal open, met fleecetrui en pet! Deze tweede route voerde ons langs leuke stadjes en dorpen, waaronder Redu, het boekendorp, waar we koffie met een overheerlijke appelpunt gebruikten en waar ik mij samen met een andere liefhebber in boeken verdiepte.
Tegen enen kwamen we aan in St.Hubert, de plaats genoemd naar de beschermheilige van de jacht, waar wij een truite-aux-amandes oppeuzelden. Er was kermis in deze stad en ook op de uitgaande route waren diverse attracties opgesteld, compleet met een bord 'verboden voor alle verkeer'. Een wijze les van twee jaar geleden negerend raakten we aan het dwalen. Maar uiteindelijk belandden we toch weer op de route.
We sloten ons bij drie andere equipes aan, reden door een hek, waarna zo'n zes kilometer bospad volgde. Kort daarna kwam een lang stuk slechte weg. We reden nog steeds met vier MX-5en in colonne, waarvan één verlaagde. De bijrijder moest steeds uitstappen om te kijken of er voldoende bodemspeling was. Al slalommend en af en toe met een hartverscheurend geluid van getergd metaal bewoog deze auto zich voort. Gelukkig zonder schade op te lopen. In een wel erg druk La Roche probeerden we een parkeerplaats te vinden, maar tevergeefs. Dus weer verder langs een prachtige route met veel mooie bochten.
Dan eindelijk de borrel in het Quartier Latin en een schitterend vijfgangendiner als afsluiting van dit heerlijke weekend. Een als 'open rijder anno 1920' met snorrenbaard en lederen kap uitgedoste deelnemer sprak Frank namens het gezelschap toe en overhandigde hem een bijeengebracht cadeau. Een weekend om nog lang van na te genieten. Frank en Karin: het was weer top. Bedankt!
 
Menno Has

---