Het is zondag 21 mei 2006. Volgens afspraak komt mijn neef Pieter mij van huis ophalen.
Het zonnetje staat op het punt om door te breken. Ik heb mijn spullen gepakt en ben klaar voor vertrek. Vandaag staat de Breukenrit op het programma en ik ben als gast uitgenodigd deze toerrit mee te mogen maken. Rond 09.30 uur zie ik de groene MX-5 1.6i de straat inrijden; De auto oogt op dat moment fitter dan de baas. Ik mag plaats nemen op de passagiersstoel en mij inwerken als navigator. De volgende bestemming is het Engelse Werk te Zwolle. De MX-5 laat een tevreden sound horen en heeft, ook als hij even aan de tand wordt gevoeld er zin aan, evenals de bestuurder die langzaam wakker wordt.


Op het Engelse werk aangekomen, blijkt dat niet alleen wij maar vele MX-5 bezitters er behoefte aan hebben om er een dagje op uit te trekken; op de parkeerplaats is het even zoeken en de éne na de andere Mazda komt aanrijden. We worden hartelijk ontvangen met koffie en gebak en omdat we "de 17e inschrijver” zijn wordt ons verzocht een stukje voor het clubblad te schrijven. Na ontvangst van de routebeschrijving blijkt enige studie van het systeem nodig: de "breukenmethode” is niet de meest bekende navigatiemethode en er ontstaat al gauw enige discussie over de interpretatie van de breukvormen.

Dit moet niet te lang duren; verschillende auto’s zijn al vertrokken. We zijn nog wat onzeker over de navigatiemethode maar na de koffie dan toch maar op pad………we zien wel. Het is een uur of elf.

De kap kan zowaar open: de lichte motregen kan ons niet deren en de frisse lucht komt ons tegemoet……..De MX-5 voelt meteen anders aan; hier is hij voor gebouwd. De eerste aanwijzing op de routebeschrijving bevalt ons wel en kan niet missen….. in de richting van de IJsselbrug het terrein af rechts: "Na 450 meter op kruising rechts af. ¼”, luidt de instructie. En daar gaat het dus al meteen mis; gelukkig zijn we niet de enigen die de rondweg van Zwolle in westelijke richting oprijden…………maar dan klopt het allemaal niet meer. TERUG!

Leermoment: dagteller beter gebruiken en de instructies beter lezen…….de afslag "Vitens” ligt inderdaad precies op 450 m. De rit begint nu echt denken we. De eerste 15 kilometer blijkt echter alleen een mooie test: we staan weer tegenover Vitens en mogen eindelijk rechts af de IJsselbrug over de Kop van Overijssel in. Wat een prachtige wegen, huizen, bochten vergezichten trekken aan ons voorbij. Dit wordt een mooie rit met precies navigatiewerk.

Het weer wordt er niet beter op; zonneschijn zit er vandaag niet echt in en het begint nu echt flink te regenen. Daar is maar één remedie op: snelheid omhoog en onder het eerste viaduct de kap erop. Na een sanitaire stop en versterking van de inwendige mens gaat het weer verder. De bestuurder dus nu navigator en andersom. Ja je raadt het al: Gaat direct mis. Geeft niet je leert elkaar alleen op die manier goed kennen. Al ras zitten we weer op het goede spoor en de MX laat zich keurig door een bochtig parcours sturen; we hebben er weer zin in. Na enige tijd kan de kap weer open en met soms een schamper doorbrekend zonnetje vervolgen we onze weg.
Jongens wat rijdt zo’n MX toch mooi. Hij doet precies wat je van hem vraagt. Stuurt strak en is niet bang om af en toe in de toeren te lopen., volgens mij komt hij dan pas in zijn element net als wij. Met het natte wegdek is het wel even oppassen maar met een beetje drifttechniek wordt het wel veel leuker!

En zo vordert de rit gestaag; de gemiddelde snelheid is laag en we realiseren ons dat we er wel even aan moeten trekken om voor vijf uur de finish te kunnen halen……….het gas wordt wat verder ingedrukt; ja we weten dat het geen race is, maar zo is het wel spannender. Wat is Nederland toch mooi. En met al die leuke sportautootjes wordt het eigenlijk nog veel mooier. Zoals o.a in Wapenveld.: vanuit alle hoeken komen we MX-5-jes tegen; blijkbaar zijn niet alleen wij de weg kwijt. Keren, draaien, vooruit, terug; de wendbaarheid van de auto komt hierbij volledig tot zijn recht.
Verder gaat het; vanaf ca. 1 uur kunnen we continu met open kap rijden; het gevoel van vrijheid komt dan helemaal terug. Na een tankbeurt in Epe volgen vele bochtige wegen door bossen, weilanden en begroeide woonwijken met schitterende huizen. We komen tot de conclusie dat het goed toeven is in Nederland.

Via Vaassen en Apeldoorn verder in westelijke richting; de A-50 wordt gepasseerd om terecht te komen in het rivierenlandschap van de IJssel. Ook hier weer een paar gemene punten in de routebeschrijving: we zien weer allemaal lotgenoten aarzelen bij kruisingen. Een absolute aanrader voor de MX-5 is de bochtige dijkweg naar de veerpont bij Olst.

De laatste loodjes. De rit van ruim 165 km blijkt z’n tol te eisen. Niet bij de MX-5 want die lacht er om; nee meer bij z’n berijders. Continu kijken, sturen, navigeren is een vrij inspannende bezigheid. Het is al 16.40 uur als we bij restaurant "het Eikeltje” aankomen, gelegen op een mooie plek tussen Olst en Diepenveen. Het kapje nog steeds open………zo hoort het immers ook! Op het terras blijkt dat we als 6e binnen zijn gekomen; dat hadden we niet verwacht.

Nog even nazitten om met anderen de rit te evalueren. Dat is toch wel vreemd: waar wij moeilijke punten in de route zien blijken anderen deze simpel te hebben gevonden en omgekeerd. De dag vordert en het is tijd om nog een uurtje naar het noorden te sturen. Wat hebben we weer een geweldige dag gehad en eigenlijk hebben we het nog bijzonder getroffen met het weer. Een pluim voor de organisator van de rit: Dit was zonder twijfel een gevarieerde en uitdagende rit door een schitterend landschap.


Piet Ritsema en Pieter Postma

---