Zaterdag 7 mei, vandaag ben ik jarig. Eerst ontbijt op bed, een goede gewoonte in onze familie. Cadeautjes, zingen en goede wensen. Buiten is het tussen de buien door, net even droog.

Om 10.30 uur moet ik klaar staan voor een verrassing: er staat een gepoetste MX-5 voor de deur te glimmen.  Mijn vader overhandigt mij de sleutels  en ik krijg opdracht om naar de 5-Eikenweg te rijden in Rijen. Ooit mocht ik eens van mijn vader achter het stuur zitten. Gasgeven en sturen is toch wel iets anders. Wat is een beleving: snel, direct sturend, net een card. Zonder ongelukken bereiken we het ontmoetingspunt.

Een bonte verzameling van tientallen Mazda's MX-5. De meeste zijn rood , groene, blauwe, goudkleurige, en enkele gele. Het valt me op dat het knipoogtype in de meerderheid is. In het cafe aangekomen blijkt dat het gaat om een puzzelrit volgens het bolletje-pijltje-systeem, nooit van gehoord , maar alles moet de eerste keer zijn . De secretaris  en de organisator leggen ons uit hoe het systeem werkt. De kennismaking met de club is heel vriendelijk en enthousiast gaan we naar onze bolide.

We besluiten om maar meteen een voorschot te nemen op het mooie weer en vertrekken met open kap ( die we daarna pas weer sluiten bij de Abdij in Tilburg). Meteen al bij de 3e opdracht zitten we in de mist. Einde weg  rechts, maar er is geen einde weg, we rijden 2 maal hetzelfde rondje. Dan maar d.m.v. de mijlenteller gokken en ergens rechtsaf gaan. Uiteindelijk zitten we weer op het goede spoor. Hebben we nu iets verkeerd gedaan of lag het aan een ongelukkige opdracht? Wel is duidelijk , je moet je eigen rit rijden en niet achter anderen aangaan.

Via Rijen, Dongen rijden we daarna naar Loon op Zand , Uden Oisterwijk. Hoewel het soms flink regent en stormt , blijven we open rijden. We hoeven niet te hosen.. We krijgen er wat handigheid in en  rijden door prachtige natuurgebieden: polders, dan weer door bossen waarbij het jonge groen wordt afgewisseld door het rode loof van de bruine beuken. Soms zijn de bermen aan de zachte kant maar het lukt ons om buiten de vennen te blijven.

Onderweg zien we deelnemers  die hun lunch bij de auto verorberen. Hier hebben we niet op gerekend en we nemen ons dan ook voor om bij een gezellig  frietkot te stoppen. Die gelegenheid doet zich voor in Oirschot, waar wij moeten gedogen dat we worden geklopt door een achttal concurrenten..

Verder gaan we naar plaatsen waar we het bestaan niet van kenden en ... het zelfvertrouwen neemt toe, maar we moeten wel blijven opletten. Het hoogtepunt bij de brug over het water en de 6 wegen die hierop uit komen. Onze opdracht kan hier niet worden uitgevoerd. Maar toch moet het hier zijn, denken 5 deelnemers. Wachten, kijken, overleggen, terugrijden.  Resultaat: verwarring bij die deelnemers. Maar niet bij ons. Wij vervolgen onze weg en waarempel even later komen we opnieuw  bij een water en een brug. De opdracht was voor hier bedoeld. Compliment aan de organisatoren, zoiets geeft voldoening.

De route gaat verder via Driesen naar Esbeek en tenslotte naar Tilburg., het eindpunt. Bij het uitstappen voel ik pas hoe moe ik ben. De hele dag open gereden met de wind om de oren. Hoewel het weer wat tegen viel, hebben we genoten van een geweldige dag. Na 1 Abdij-biertje tot slot , heb ik het stuur maar overgegeven aan mijn vader.

Dank aan de organisatoren.

Theo van Keeken

---