Vorig jaar zijn wij voor het eerst met een meerdaagse buitenlandse tocht meegeweest naar Engeland; dat smaakte uiteraard naar meer! Ad en Yvonne, de organisatoren van de Westerwaldtocht, hebben we daar ook leren kennen. Pa en Ma noemden we hun, aangezien een aantal Engelandvaarders dachten dat Ad en Yvonne met hun kids op pad waren… wij dus ;-)

Toen Ad en Yvonne met de plannen voor het Westerwald kwamen, waren wij dan ook direct enthousiast. Het Westerwald, daar waren we nog niet eerder geweest. De Eiffel, tja dat is goed bekend MX5-terrein maar het Westerwald… ik wist waar het lag maar daar was ook alles mee gezegd. Oost-Groningen - Westerwald, volgens de TomTom 350 km, bij Nieuweschans rechtsaf en dan recht naar beneden. Bij vertrek waren de weersvooruitzichten niet echt optimaal voor zowel het Westerwald als de route hiernaartoe. Donkere wolken pakten zich samen boven de autobahn, maar wonder boven wonder viel er geen druppel. Voor de daaropvolgende dagen was dat nog maar de vraag.

Na enig zoekwerk in Obersteinebach, aangezien Truus van de TomTom compleet van slag was in deze "wereldstad”, werden we een klein slingerweggetje opgestuurd naar het hotel. En daar lag, prachtig gelegen midden in het bos, het Waldhotel; de eerste MX-5jes stonden al te glimmen op de parkeerplaats. Het hotel was een schot in de roos, heerlijk rustig (totdat de MX-5Club kwam), prima kamers, erg goed verzorgd eten en een hele mooie "bierstube". Het personeel was ongelooflijk vriendelijk en amusant, vooral de ober die ons deed denken aan een zwart/wit filmpje dat ieder jaar rond kerst op TV wordt uitgezonden (U weet wel, de butler die een oudere vrouw aan tafel doet denken, dat er een hele hoop gasten zijn en hierbij steeds meer gaat drinken en straalbezopen over een kop van een berenvel struikelt die op de grond ligt). Het weerzien van een hoop MX-5 vrienden en het leren kennen van veel nieuwe, bracht direct een hoop vertier en daar wordt je dorstig van; Manfred de ober moest daar wel even aan wennen….het was een tijd geleden dat hij zo hard moest werken.

's Morgens toch redelijk vroeg uit de veren, te vroeg volgens een aantal personen wiens namen ik niet ga noemen maar die nu bekend staan als de meneer van de fles Amaretto en de "schnapps" groep, om te ontbijten en te starten met de eerste tocht. De lucht was compleet opengetrokken en het zonnetje scheen al heerlijk. 52 MX-5jes lieten de kap zakken en starten aan een bolletje-pijltje route die ons door het mooie Westerwald voerde; slingerweggetjes, mooie dorpjes en "kaffee mit kuchen" in overvloed. Terug in het hotel was het tijd voor de echte Duitse specialiteit, bier und braten. Manfred rende zich dan ook de pleuris, want na zo'n dag hard werken in de auto krijg je dorst en honger… De volgende ochtend 's morgenvroeg: regen… Ontbijten, naar buiten kijken en… nog steeds regen…

Terug naar de hotelkamer om ff de tanden te poetsen, weer kijk je naar buiten en… ZON!!!! Die zon heeft ons de gehele dag niet meer verlaten; dag één was al super om te rijden, dag twee was nog mooier… Slingerweggetjes afgewisseld met pittoreske dorpjes, een Keramiekmuseum (wat niet helemaal onze interesse had en waar we heel snel bij langs zijn gereden ;-)), prachtige kastelen en erg mooie vergezichten. Onderweg ben je echt de Nederlandse toerist, kaffee mit kuchen hier, Bratwurst mit Brot daar en overal waar je kwam: MX-5ers… Een werkelijk heerlijke dag die je compleet rozig afsloot op het terras van het Waldhotel. Na de voortreffelijke maaltijd waarbij Ad en Yvonne terecht even in het zonnetje werden gezet, werd het hoogtepunt voor de hotelstaf; lichten uit en… taart en ijs met sterretjes (je weet wel van die babyvuurwerk stokkies)… en dat gebeurde niet één keer, niet twee keer… niet drie… maar wel 4 keer een ober met sterretjes… Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten, kwam Ad de rest van de avond met enorme zakken doppinda's voorbij… waar je veel dorst van kreeg… Manfred, de ober, kreeg het daar weer drukker van… en het werd laat…erg laat…

De derde en laatste dag was de dag van het afscheid. Ad & Yvonne hadden nog een leuke tocht uitgezet die terug naar Nederland leidde; maar voor een aantal MX-5ers, zoals de schrijver van dit stuk proza, was dat wel erg gortig. Een aantal uren rijden naar het Limburgse en vandaar via de snelweg weer terug naar boven… nee. Wij kozen, net als een aantal andere Noord Nederlandse MX-5ers, voor een snellere route en iets langer uitslapen. Een paar uurtjes later waren we weer thuis… het was weer grijs in de lucht en we verwachtten weer regen…

Een compleet weekend Duitsland! De weersverwachting was niet best, je gaat op pad met "Bagger Adje"… maar we hebben toch enkel de zon gezien…

Ad & Yvonne (Pa en Ma), merci voor een erg mooi weekend.