Vrijdag, reis naar Eastbourne.

Pelleboer zat er, tot verrassing van iedereen en ongenoegen van zijn vrouw nog wel eens naast maar de huidige weersvoorspellingen blijken toch steeds beter te kloppen. Oftewel, het door Erwin Kroll voorspelde weer, buien en miezerige perioden wisselden zich met regelmaat af op de eerste dag richting Duinkerken. Dat was dus niet genieten van een ritje over de deltawerken, langs de Belgische kust richting veerboot in Duinkerken maar met het kapje dicht over de snelweg. Utrecht flitste voorbij, Breda werd gepasseerd en Antwerpen kwam al gauw in zicht. We hadden dus tijd over en besloten Brugge nog even te doen. Wat een leuk stadje was dat, met paraplu langs het Belfort en even genieten op het verwarmde terras van een kopje cappuccino.

We dachten de rit van Brugge naar Duinkerken wel te kunnen doen in een uur, het was tenslotte niet veel meer dan 80 kilometer. Toch de tijd vergeten en toen we eenmaal weer kapje dicht richting Duinkerken toerden bleken er maar drie kwartier reistijd over te zijn. Gelukkig was het niet druk op de weg en konden we lekker doorsperen naar Duinkerken waar we kwart voor twee (de boor zou om twee uur vertrekken) aankwamen bij de terminal van de Norfolk Line. Het meisje in het loket vertelde dat de gate al vijf minuten  gesloten was en dat we moesten wachten op de boot van vier uur. Na enige discussie bleek er toch nog een mogelijkheid te zijn om te embarkeren, tenminste als de douane meewerkte. We hadden geluk, vlak voordat de trossen werden losgegooid reed ons autootje de boot binnen en konden we op zoek naar onze medereizigers.

Op de boot kon je in euro’s betalen, wat goed uitkwam want we hadden nog geen ponden gewisseld. De overtocht verliep voorspoedig, alsof ze het vaker hadden gedaan. Om vier uur, na twee uur varen, legden we aan in Dover en konden we voor het eerst genieten van de Engelse rotondes. Toch altijd weer even wennen, niet naar rechts kijken om het verkeer op de rotonde voorrang te geven, maar naar links. Een ander uitgangspunt kan zijn om gewoon achter je voorganger te blijven rijden, tenminste als die een Engels kenteken heeft.

De eerste stop was de geldautomaat om de lokale munteenheid te trekken. Vervolgens de door de organisatie gesuggereerde route gekozen welke langs de kust en langs pittoreske dorpjes zoals Rye liep. Hier toch wel een opmerkelijke foto gemaakt….

Het schijnt aan het tij te liggen (zeggen ze…).

Het diner in het hotel was gepland om zeven uur, kwart voor zeven parkeerden we ons autootje voor het Congres hotel in de Carlisle street en werden we ontvangen door Huib en Ineke, de organisatoren van de rit. Huib overhandigde ons de sleutel van de parkeergarage in Eastbourne. Hij deed dat met enige trots daar hij, naar zijn eigen zeggen, heel veel moeite heeft gedaan om de beschikking te krijgen over deze speciaal voor ons gereserveerde vloer in de parkeergarage. Vanwege het naderende diner hadden we geen tijd meer om onze auto te stallen, mede door het feit dat de parkeergarage in het centrum was gelegen, meer dan een kilometer verwijderd van het hotel. Huib was dan ook lichtelijk verontwaardigd toen we hem de sleutel van de parkeergarage ongebruikt retour wilden geven, hij weigerde hem aan te nemen en verplichte ons min of meer van zijn met veel moeite verkregen parkeerplek gebruik te maken.

Het eten was goed, een drie gangen diner met een wellicht onbedoelde komische noot. Het personeel bleek namelijk er een tamelijk vreemde manier van communiceren er op na te houden. Voor elke handeling was er een ander die we moesten aanspreken. Zo was er iemand die ons de tafel wees. En o wee  als je het lef had om de tafel een half metertje te verplaatsen. Dan werd de gezagvoerder geroepen die vertelde dat dat echt alleen maar voor vandaag kon . Men begreep niet dadelijk dat het is toch veel gezelliger tafelen is met zijn zessen dan met zijn tweeën. Voor de soep was er iemand en voor het hoofdgerecht was er iemand, voor de drank weer een ander iemand. Het  gevolg was dat onze tafelgenoten al met het hoofdgerecht konden beginnen terwijl wij nog zaten te wachten op het voorgerecht. De sirloin steak was echter precies á pointe en de side dishes werden op het juiste moment aangevuld. Niets dan lof.

De avond werd getekend door het feest in Eastbourne. Het Victorian Festival werd gevierd en een kenmerk van dat feest is dat de jeugd zich over straat beweegt slechts gekleed in een wit laken, alsof het gladiatoren uit de Romeinse tijd waren.  Bibberend van kou, sommige met blote voeten, stonden ze te wachten in de rij om de discotheek aan het einde van de pier binnen te mogen. Wij hadden ons met een stel mede MX5-ers in een café genesteld waar de live muziek een gezellige sfeer neerzette. De "lager with lime” smaakte goed.

Zaterdag, eerste rit

Na een goede nachtrust (hoe kan het ook na zo’n vermoeiende heenreis) begon de dag met een Engels ontbijt, sausages, boiled, scrambled, poached eggs, toast, orange juice, cereals, noem maar op, alles was plenty aanwezig.

De te rijden ritten waren omschreven met richtingspijlen, afstanden en eventuele verkeersborden, het was bepaald geen puzzelrit, zelfs oma van 80 had het kunnen doen. Het voordeel hiervan is dat er veel aandacht besteed kan worden aan de prachtige omgeving en het links rijden terwijl er ook voldoende ruimte is voor bezichtigingen De rit die voor deze dag gepland stond was 145 kilometer en leidde door het gebied ten noordwesten van Eastbourne.

Eerst werd Beachy Head aangedaan, een steile afgrond waar zich gemiddeld 17 mensen per jaar te pletter laten vallen als gevolg van een blijkbaar onuitwisbare wens om uit het leven te stappen. Nabestaanden hadden herdenkingsmonumentjes opgericht. Een indrukwekkend schouwspel.

Die dag was het droog. Hoewel de zon zich niet liet zien waren we allang blij dat het kapje eraf kon. De rit ging verder naar Alfriston waar zich gezellige winkeltjes en tearooms bevonden. Verderop lag Bentley waar het Wild Fowl & Motor museum kon worden bezichtigd. Wij hebben niet zoveel met Bentleys, ook al door de behoorlijke entreeprijs en zijn doorgereden naar alweer de volgende bezienswaardigheid. Sheffield Park Garden en de Bluebell Railway, waar je een rit van een half uur kon maken in een oud stoomtreinspoor, volgende elkaar op.

Vervolgens kwamen we in Pooh Country. Als extra had de organisatie een Pooh rit uitgezet van 16 kilometer lang. Deze rit leidde naar de beroemde plekken uit Pooh’s avonturen waaronder de Pooh Sticks Bridge. Deze brug is bekend van het spelletje zoals Christopher Robin en zijn vrienden speelden. De brug kon te voet worden bereikt. Wijzelf hebben de Pooh rit niet gedaan. Achteraf bleek dit een verkeerde keuze te zijn, de rit en de bijbehorende wandeling was zeer de moeite waard en naar verluid schijnt er gelachen te zijn toen Huib de hosenbremse demonstreerde. Voor niet insiders: de hosenbremse doe je als je uitglijdt en op je achterste tot stilstand komt. De grond was nog steeds vochtig en glad vanwege de gevallen regen. Het waarheidsgehalte van dit verhaal hebben we niet kunnen verifiëren.

Wij hebben de innerlijke mens gelaafd en gevoed in de "The Anchor” in Hartfield, een reuze leuke en gezellige inn. Hierna leidde de routebeschrijving weer terug naar Eastbourne waar het diner weer op ons wachtte,

Zondag, tweede rit

De rit op de tweede dag leidde naar het noordoosten van Eastbourne, De lengte van de rit (122 kilometer) liet weer veel ruimte voor een eigen invulling van de dag. Het weer was lekker, af en toe een zonnetje erbij en droog.

Ook deze rit leidde ons door de groene tunneltjes langs verschillende bezienswaardigheden. Ik zeg groene tunneltjes omdat het uitzicht vanuit de toch laag gelegen MX’jes over het algemeen werd beperkt door de groene houtwallen die de weggetjes omzomen. Op zich natuurlijk een mooi gezicht maar voor verre uitzichten moest je toch regelmatig de auto parkeren en te voet een doorkijkje zoeken.

De eerste stop was Battle Abbey, de locatie van Engelands grootste oorlogsnederlaag door de Noormannen in 1066, vervolgens deden we Bodiam Castle aan waar veel menen hun fototoestel gebruikten om mooie plaatjes te schieten. Krenten als wij zijn vonden de toegangsprijzen over het algemeen te hoog voor wat je er voor kreeg. Voor Bodiam vroeg men bijv oorbeeld 6 ½ pond per persoon, toch 20 euro/45 gulden per stel (Ja, soms rekenen we nog terug in guldens…)

De derde stop was Bateman’s, het huis waar Rudyard Kipling heeft gewoond. Niet iedereen kende hem (nee, niet de man van de rugzakken!). Joseph Rudyard Kipling was een Britse schrijver en dichter. Zijn bekendste werk is ongetwijfeld  The Jungle Book een fabel over het jongetje Mowgli dat door wilde dieren wordt opgevoed en die tegenwoordig vooral bekend is door de diverse films en tekenfilms die er onder andere door Walt Disney van zijn gemaakt. Andere bekende verhalende werken van Kipling zijn de Plain Tales from the Hills en Kim.. Rudyard Kipling ontving in 1907 als eerste Brit de Nobelprijs voor de Literatuur. Het ging hem goed. De man woonde in een mooi huis en in de garage staat nog steeds zijn echte Rolls Royce Phantom 1. Het woonhuis, de tuinen en de garage is te bezichtigen (hebben we gedaan !) en in het winkeltje kun je allerlei leuke dingetjes kopen.

Nadat we Herstmonceux en het Science center hadden overgeslagen reden we langs The Long Man in Wilmington , een 69 meter hoge afbeelding in de flank van een heuvel van een man die aan het "nordic walken” is. Tenminste dat dachten wij. De echte geschiedenis van the long man blijft een beetje mistig. De eerste tekeningen stammen uit 1710 en suggereerden dat het figuur een schaduw in het gras van de heuvel was met menselijke trekken in plaats van een echte omtrek van een menselijk figuur.

Na ook het in de witte rotsen uitgehouwen witte paard gezien te hebben volgden we de route terug naar Eastbourne waar weer een voedzame maaltijd op ons stond te wachten.

Maandag, back home

Aan alles komt een eind,  dus ook aan het verblijf in Sussex. We hadden gepland om de boot van twee uur ’s middags te nemen, vier uur in Duinkerken te zijn en zo tegen zevenen thuis. "Dan heb je nog wat aan de avond” zeiden we tegen elkaar.

Het regende die morgen. Tot overmaat van ramp was de brug in Rye gestremd zodat we de omleidingen moesten volgen. Dat viel niet mee. We hadden echt het idee in een cirkel te rijden. We besloten om TomTom maar te volgen richting Dover. Het gevolg was dat we op plaatsen kwamen die niet in de atlas stonden en hadden de hoop op het bereiken van Dover voordat de boot afvaarde bijna verloren. Soms moet je toch gewoon op de techniek vertrouwen in plaats van op je eigen onovertroffen richtingsgevoel.

Tegen half twee bereikten we de kade waarna we soepel aan boord konden. De medereizigers die ook dezelfde boot hadden gepland waren in geen velden of wegen te bekennen, toch op gevoel gereden? Om vier uur legde de boot aan in Duinkerken en de rit naar Antwerpen verliep voorspoedig, al had de radio het over stremmingen op de ring van Antwerpen. We zeiden nog tegen elkaar: "laten we de Liefkenstunnel maar nemen”, maar ja, die kost wel 5 euro tolgeld. Vertrouwend op ons geluk en de andere MX5-jes die ook gewoon de ring Antwerpen bleven volgen besloten we Kennedytunnel dan maar te nemen. Verkeerd besluit, de rit door Antwerpen duurde meer dan twee uur, in plaats van zeven uur kwamen we na negenen aan bij ons huis.

Maar wel na een fantastisch  weekend, perfect georganiseerd door Huib en Ineke en, dat zijn hun eigen woorden,  met de onmisbare hulp van Keith en Jo. Zonder hen waren deze ritten niet gerealiseerd. Hulde!

Paul en Conny Boomstra