10-09-2009 t/m 15-09-2009

Door het Hemelvaartweekeinde in de Harz, afgelopen voorjaar, zo enthousiast geworden voor het deelnemen aan meerdaagse buitenlandritten, dat wij ons alsnog hebben aangemeld voor de Oostenrijkrit.
Woensdag 9 september na de koffie, nog steeds niet aan mij besteed, vertrokken naar Schlüsselfeld, het opgegeven adres voor de tussenstop. Toen wij daar aankwamen zaten de eerste MX-5ers al buiten in de stralende zon. Gestaag groeide het gezelschap tot uiteindelijk achttien personen. Het gros bleef in het hotel eten en daarna maakte vooral ”de waard” er een gezellige avond van.
De volgende dag, opnieuw onder een stralende zon, naar Oostenrijk. Bij Haar, ten oosten van München de snelweg verlaten. Richting Wasserberg en vervolgens naar Rosenheim gereden.

Zuidelijk van Rosenheim weer de snelweg genomen naar Kufstein. Vlak voor Kufstein bij een benzinestation even een vignet gekocht voor de Oostenrijkse snelwegen. Komen we daar twee MX-5 stellen tegen, veel eerder uit Schlusselfeld vertrokken, die vragen of wij ook in de file hadden gestaan op de snelweg tussen München en Rosenheim.
In de loop van de middag, arriveren we vervolgens in Fieberbrunn bij Schlosshotel Rosenegg. Ben en Marion, het organiserende koppel, zaten buiten met de al eerder aangekomen MX-5ers. Helaas, het buitengebeuren was van korte duur. Nauwelijks geïnstalleerd kondigde de eerste druppels zich aan. Met vertoeven aan en rond de bar in dit hotel is zeker niets mis.

Na een welkomstdrankje en een toespraak door een dame van het hotel was het tijd voor de eerste maaltijd in Schlosshotel Rosenegg.
Dat viel niet mee. Ik hou er niet van zaken mooier voor te spiegelen als ze zijn dus ook maar iets minder positiefs. Na een goedverzorgd saladebuffet en een eenvoudig soepje was het de beurt aan het hoofdgerecht. Er was keuze uit visfilet en schnitzel. Het merendeel van de aanwezigen koos voor het laatste. Degenen waarvan de schnitzel niet naar de keuken is teruggegaan gebruiken deze nu als inlegzooltjes. De volgende dag hoorden wij van een van de serveersters dat de chef-kok die dag vrij was. Het keukenpersoneel had al vroeg in de middag het vlees gepaneerd en dit vervolgens lekker laten uitdrogen. Daarnaast heb ik één van de serveersters uitgelegd dat in een hotel waarin de dagprijs van een kamer, althans die waarin wij sliepen, afhankelijk van het seizoen varieerde van € 180,- tot € 250,-, exclusief ontbijt en diner, zakjes mayonaise en ketchup niet thuis horen. Om kort te gaan, dit diner wordt door elke willekeurige Van der Valk vestiging ruimschoots overtroffen.

De daaropvolgende dagen werd het eten allengs beter. Het niveau, horende bij een hotel met deze bijzondere uitstraling, haalde het echter niet.
De kamer waarin Petra en ik verbleven was zeker niet uitbundig maar voldeed. Bij het ontbijt heb ik echter tot twee maal toe een klaagzang aan moeten horen van buitenlandse gasten die deze stelling niet onderschreven.
Om mijn verhaal over Schlosshotel Rosenegg toch met een positief punt af te sluiten, het binnenzwembad is uitstekend. Om zeven uur ’s morgens maakten Leo en Greet Meppelder er gebruik van. Wanneer wij rond half acht bij het bad arriveerden restte er nog wat natte voetstappen, het bad was voor ons alleen.

Het hoofddoel van het verblijf in Oostenrijk was uiteraard het ”onveilig” maken van de wegen in Tirol. De eerste morgen bleek de geplande rit over de Gross Glockner wegens de aldaar heersende weersomstandigheden te zijn verplaatst naar de zaterdag. Aangeraden werd de derde rit, die was uitgezet voor de zondag, als eerste te rijden. Dit bleek een niet al te lange rit over de hoofdwegen zuid-westelijk van Fieberbrunn. Tegen het einde van de rit nog geen enkel stukje spectaculaire weg tegengekomen. De kaart er maar eens bij gepakt. Het laatste stuk van de rit liep van Kufstein via St. Johan in Tirol naar Fieberbrunn. In St. Johan afgeslagen naar Kitzbühel. Slechts 8 km. Bij het inrijden van Kitzbühl linksaf de Panoramaweg opgereden naar de Kitzbühler Horn. In een mum van tijd stonden we, via een smal en ruim van haarspeldbochten voorzien weggetje, op 1670 meter. Er diende wel voor te worden betaald, € 6,- voor de auto en € 3,- pp. Het laatste in te wisselen in de uitspanning boven.

Tijdens het naar boven rijden stuitten we halverwege op een autobus vol Duitse bejaarden. De chauffeur zette zijn bus onmiddellijk aan de kant om mij te laten passeren. Zijn passagiers bleken wat later minder vriendelijk. Na wat foto’s te hebben gemaakt stapten wij het restaurant binnen, net voordat de bus arriveerde. Er stonden drie mensen voor ons, dus lekker rustig. Toen de bus leegstroomde stonden wij plotseling als nummer achttien en negentien in de rij. Ik heb zelfs voor een uitgehongerde dikke Duitser, die zich er niets van aantrok dat ik kenbaar maakte het niet op prijs te stellen bijna door hem omver geduwd te worden, staan applaudisseren. Het aanwezige personeel kon er alleen maar om lachen. Geen nood, wij hadden de hele middag nog aan onszelf.

De volgende dag dan toch de Gross Glockner op. Toen Petra en ik nog geen jaar getrouwd waren, nu ruim 30 jaar geleden, zijn we ook op de G-G geweest. Op de Franz Josephs-Höhe kun je met een tandradbaan naar beneden de gletsjer op. Dertig jaar geleden stond je dan midden op het ijs. Nu moet je honderden meters lopen om bij het restant van de toen zo majestueuze ijsmassa te komen.
De derde rit ging over de Gerlospas. Een leuke rit, echter niet iets voor iemand die zijn MX-5 een keer echt aan de tand wil voelen. Tijdens deze toer was er een stop in het historische plaatsje Rattenberg. Een stadje met hoofdzakelijk glasindustrie. Wat vooral opviel was de totaal andere aanblik van de bebouwing. Afwijkend van wat in Tirol gebruikelijk is. Ook dienden we in een glaswinkel een cadeau op te halen. Een prachtige glazen karaf met MX-5 inscriptie. Ik hoop dat iedereen hem heel thuis heeft gekregen.
De laatste volle dag in Oostenrijk, er was geen rit uitgezet, zijn wij naar Salzburg geweest. In mijn herinnering een prachtige stad. Ik denk dat elke stad minder indruk maakt bij druilerig weer.

Huib Jan van Dam