Dit is misschien niet het verslag over de Sardinië reis zoals u dat verwacht had. Of zoals u dat het liefste leest. U weet wel, over hoe slingerend de wegen waren, hoe mooi de vergezichten en hoe heerlijk dat autootje wel niet is. Hoe we van Punt A naar Punt B gingen en welke toeristische attracties we tegen kwamen. Zo’n reis was het namelijk niet. Verre van dat.

Genova was chaotisch. Maar het weerzien met de M-familie was hartverwarmend. Zelfs na een seizoen van volledige afwezigheid, voelde het als thuis komen. De chaotische taferelen op het onderste parkeerdek leidden tot hilariteit waarbij sommigen als echte Duke Boys via het portierraam uit hun auto kwamen. Gelukkig toch dat dat dakkie open kan.

Natuurlijk waren al die ingrediënten voor een onvergetelijke reis wel degelijk aanwezig. Laat daar geen twijfel over bestaan. Sardinië is van een onvergetelijke schoonheid. Een beetje een commerciële kopie van de Costa Brava misschien in het Noorden, maar met een wondermooie primitiviteit wanneer je verder naar beneden rijdt.

De MX-5 familie bestond uit 49 equipes deze keer. 98 personen derhalve. Er waren 47 MX-5jes, 1 Fiat Panda en 1 Bastaard Met Weemoed. En we beschikten over 1 geweldig hotel, helemaal voor ons.

Natuurlijk kronkelden de Sardinische wegen zich glamoureus door het berglandschap. Soms in lange snelle doordraaiers, soms in scherpe haarspelden, dan weer door hele kleine dorpjes. Soms zo steil dat sommigen (zo beweren zij) zijn uitgestapt om eerst te kijken wat er zich voor de neus van de geliefde MX-5 bevond alvorens door te rijden. Maar daar gaat dit verslag eigenlijk niet over. Integendeel.

Tja, die Fiat Panda. Een echte Italiaanse, azuurblauw, waarin je je automatisch Italiaan met de Italianen moet voelen. Dat kan niet anders. Het overkwam Anneke & Will. Hun MX-5 liep een fatale blessure op in Noord Italië. Onderdelen waren niet beschikbaar. De boot liet niet op zich wachten. En het ondenkbare gebeurde. Zij hadden geen andere keus dan een "locale vreemde eend” te huren, waarmee zij zich in allerijl naar de boot begeefden. De MX-5 bleef achter in afwachting van een helende hand. Anneke & Will lieten zich er niet onder krijgen en hoewel zij min of meer Italiaans Incognito waren, gaven zij de Panda de sporen. Zij werden vervolgens het doelwit van alle zichzelf respecterende MX-5 rijders die hun dierbare nog eens extra aanspoorden. Anneke & Will gaven zich volgens velen echter niet makkelijk gewonnen.

In de loop van de week drong het tot ons door. Hoe goed we ons voelden met deze Club. Hoe hartelijk en hoe warm iedereen met elkaar omging. Hoe ongedwongen de sfeer was. De hoogtepunten vonden we niet boven op al die cols. Nee, die vonden we ’s avonds aan tafel.

Dat hotel was geweldig. Het personeel was nerveus alsof wij hun eerste gasten ooit waren. In hun pogingen om het ons naar de zin te maken overtroefden zij zelfs de organisatoren van deze reis (over wie later meer). De kamers waren top, het zwembad was koud maar o zo blauw en het eten was soms bijzonder maar altijd verrukkelijk.

Het waren niet de verhalen over de machtige péékaa’s, de eindeloze tractie en de virtuoze berijders. Ruiter Ment Paard en zo. Het ging ook niet over spoilers, dashboardkastjes of verlagingssets. Niets van dat.

Het kleine beetje Wifi signaal dat er af en toe was, bevond zich in de hotelreceptie. Het was daar een opeenhoping van mensen die wanhopig naar hun telefoon zaten te staren. Er waren ondernemers die ’s-nachts hun warme bed verlieten om in de receptie hun monopolie op verbinding met de wereld op te eisen. En hun onderneming te behoeden voor een ongetwijfeld desastreus bestaan in een wereld zonder internet.

Het waren die kleine verhalen van mensen, die contact maakten met andere mensen. Zich openstelden. Zij werden samengebracht door een gezamenlijke hobby. Maar zij verrasten ons met hun openheid, met hun levensfilosofieën en hun warmte.

We maakten een uitstapje naar kustplaats Arbatax, gevolgd door een bezoek aan de winkelpromenade van Tortoli. Waar we precies op tijd aankwamen voor de siësta. Onze vroege terugkomst in het hotel bood ruimte voor een natte duik met vrienden. Het M-woord viel niet één keer. De conversatie was eenvoudig omdat we elkaar moeiteloos aanvoelden. Een enkel woord was voldoende om onze diepste gevoelens met elkaar te delen. "Brrrrrrr” in het water, "pffffffff” in de zon. Pogingen om het water in te gaan en daar enige tijd te verblijven werden vanaf de kanten luid aangemoedigd.

Ademloos luisterden wij naar de levensverhalen. Over het beklimmen van de Mont Ventoux met je kleindochter en vrijwilligerswerk in de Braziliaanse jungle. Over familie die ooit hier op Sardinië heeft gewoond en de stille groet door middel van een kaarsje, ontstoken in zijn geboortedorp. Over een bruiloft ook in Las Vegas en Carpe Diem. Over het voelen van mensen, een veranderende wereld en de mooiste filosofieën van het leven. Bent u daar nog?

Daar was ook Oscar die in zijn eentje oorlog voerde tegen de NA Jugend die juist tijdens onze nagenoeg wifi-loze vakantie een aanval uitvoerde op de MX-5 Club Facebook pagina. Het waren zijn inspanningen die ervoor zorgden dat we bij thuiskomst onze verhalen kwijt konden op gekuiste pagina’s.

Ja natuurlijk, het ging af en toe ook over de MX-5. Die gezamenlijke hobby die iedereen op zijn eigen persoonlijke manier beleeft. Het waren dan de mannen die vertelden. De vrouwen knikten dan af en toe maar waren minstens zo bezield.

Er was een hele mooie NA in zwart en rood. Haar berijders waren nooit te moe om te vertellen hoe vervelend het was om zich te moeten verplaatsen in dat museumstuk. Over hoe krap, hoe stug en absoluut niet snel genoeg. Over dat het niet lang meer zou duren voordat hun 7e MX zou arriveren. Dat alles dan beter zou zijn. Terwijl zij iedere stop aangrepen om een engine show ten beste te geven, beleefden zij hun Neverending Dream. En wij genoten mee.

Dit eiland heeft definitief een plekje in onze harten veroverd. De ongerepte natuur. Het ongeremde savoir vivre van de Italianen. Soms opgewonden standjes op hun scooters en dan weer de zwarte weduwen in hun wolk van levenswijsheid. Maar altijd vriendelijk en omarmend. We voelen ons hier thuis.

We gaan nog eens terug naar Tortoli en belanden voor we het weten op een terras met een echtpaar uit Zurich. En dan volgt een paradijselijk hoogtepunt aan een klein verlaten strandje. Als een Boeddha zitten we in de branding. Kleine garnaaltjes schitteren aan onze voeten. Dikbuikig en ineengezakt, in volmaakte harmonie met de wereld om ons heen. Uren lang. De M-club was ontzettend ver weg. En toch ook weer niet. Is dit de gelukkigste vakantie van ons leven?

Een van de laatste avonden biedt ruimte voor inspirerend tafelen met Arjan en Marja. Zij vertellen over de aanloop naar deze reis. Over alles wat er voor nodig was. En zij dwingen respect af. Met een geweldig oog voor detail leggen zij de lat vooral voor zich zelf met iedere rit steeds hoger. En gaan volkomen ten onrechte gebukt onder die enkele klager onder ons, ja we blijven Hollanders. Alle lof lijkt inmiddels vanzelfsprekend omdat het al zo vaak gezegd is. En toch kunnen we het niet vaak genoeg zeggen. Deze club is gezegend dat we dit stel onder ons hebben. Dank jullie wel, Arjan en Marja.

Aan alle goeds komt een eind. De mooie herinneringen blijven. Na een meer dan hartelijk afscheid op de boot zakken wij af richting Cote d’Azur. De ironie wil dat de laatste MX die ons voorbij komt een BMW is. Vaarwel en tot snel.
We steken de Alpen over en het meest onvergetelijke onweer ooit ontbrandt. Na de warme Sardinische zon valt het regenwater in stromen van de berg naar beneden. Met een geweldige donderslag slaat de bliksem naast ons in de bergwand in. Onze MX-5 schudt.  Alsof de natuur nog eens duidelijk wil onderstrepen, wat een geweldige reis dit was.

Juni 2015,

Hans & Emmanuelle