Een gouden zon groette ons vanuit een strakblauwe hemel toen mijn vrouw en ik op zondagmorgen 10 april het parkeerterrein van restaurant De Hof in Renswoude op reden. Dit was pas de tweede rit die wij met de club gingen doen en, omdat wij de eerste rit zo’n succes hadden gevonden, waren we reuze benieuwd of we deze rit net zo leuk zouden vinden. Op de parkeerplaats stonden tientallen MX 5jes in alle uitvoeringen en in alle kleuren te fonkelen en te glimmen zodat we meteen al een goed gevoel kregen. Immers wij zijn verknocht aan onze MX 5 en we vertroetelen en zorgen voor hem als voor een geliefd familielid. Je kon aan de auto’s zien dat de andere deelnemers al net zo verliefd op hun bezit waren als wij.

De ontvangst was hartelijk en we lieten ons de uitstekende koffie en het voortreffelijk gebak goed smaken. We maakten kennis met enkele andere equipes en natuurlijk gingen de gesprekken over onze grote liefde, de MX 5. Maar ook over ritten uit het verleden, of zomaar een onvergetelijke vakantie in het cabriootje. Niet alleen wij MX5 rijders genoten van de mooie dag, ook anderen benutten het fraaie weer voor een buitenrit want daar kwam over de weg kwam een stoet Citroëns van het type Snoek voorbijrijden. Ongetwijfeld ook voor een rit over de schitterende Veluwe. Vrolijk werd er naar elkaar gezwaaid en toen was het onze beurt om aan de rit te beginnen. Op onze route ontmoetten we motorrijders clubs en old timers, maar ook colonnes fietsers en hordes wandelaars, allemaal verlokt door de warme zon.

Wat een prachtige rit hebben jullie uitgezet. Langs bos en heide, door pittoreske dorpjes, over nauwe weggetjes, langs onvergetelijke vergezichten. En op goede afstand van elkaar een uitspanning, een terrasje of zomaar een bankje om even op te zitten om van de natuur te genieten en naar het zingen van de vogels te luisteren. Natuurlijk reden we open, alleen al vanwege de wind in onze haren maar ook om de dennen- en de bloemengeur in ons op te nemen, hoewel soms ook de agrarische luchten van de talloze veehouders bedrijven ons wagentje binnen waaiden. Maar dat is de charme van de open top, toch!? Het was een vermakelijk gezicht om ritsen Mazdaatjes door het landschap te zien gaan en hoe je soms bij een afslag verkeerd reed en dat er dan drie of vier anderen ook verkeerd reden. Om daarna met z’n allen bij het omkeren het hele verkeer even vast te zetten. Maar niemand mopperde en andere weggebruikers glimlachten vertederd als ze door de capriolen van onze open cabriootjes even werden opgehouden.

Bij het dorpje Lieren, net na de spoorwegovergang zagen we een heleboel Mazdaatjes staan. Een spoorweg openlucht museum! Mooie stoom! Met locomotieven waar je met een beetje fantasie de stoomwolken uit de cilinderkasten zag komen. In gedachten hoorde je de fluit en je zag de machinist met een beroet gezicht uit het raam hangen. Er stonden enorme diesellocomotieven die tot voor kort nog grommend kilometerslange goederentreinen hadden voortgetrokken. Dit was de vleesgeworden jongensdroom van de heren die bewonderend tussen al die ingenieuze techniek uit het verleden drentelden. De dames keken het geamuseerd aan en ze zeiden tegen elkaar: "Dat heeft ie nou als klein jongetje altijd al gewild”. Er stond zelfs een trein klaar om een rondrit mee te maken maar ferm wezen we dat van de hand: "We komen zeker nog eens terug voor zo’n rit. Nu hebben we nog een heel leuke andere rit voor de boeg.”   Waarna we onze weg vervolgden langs beboomde dreven, grazige weiden, heidevelden en door ruige bossen.

Rond een uur of één merkten we dat we best trek kregen in een lichte lunch. In het dorpje Posterenk zagen we op een terrasje met mensen lekker in het zonnetje zitten en er stonden een boel Mazda’s geparkeerd. Hier moest het goed toeven zijn dus we besloten om hier de lunch te gebruiken in aangenaam gezelschap. De bediening was duidelijk niet ingesteld op zoveel gasten en daarom duurde het wat langer voordat we onze tosti konden bestellen. Maar wat gaf het? We waren MX-5 rijders onder elkaar en we konden praten over ons troetelkind en over de fraaie rit. Soms kwam er een equipe voorbij en dan werd er vrolijk gezwaaid en geroepen: "Goeie reis.” Of  "Succes” en "Tot straks”. Zo hadden we een fantastische middag. De omgeving is wonderschoon en dat doet je beseffen hoe verschrikkelijk mooi ons eigen landje eigenlijk is. Het bolletje pijltje systeem was erg duidelijk en nergens was er twijfel over de juiste weg zodat je rustig alle indrukken op je kon laten inwerken.

Rond vier uur druppelden alle equipes binnen voor een drankje. Terug bij restaurant De Hof. Het werd een gezellig samenzijn. Ervaringen werden uitgewisseld en het is leuk om mee te maken hoe gek iedereen met zijn eigen MX-5 is. Die meneer met zijn originele Amerikaanse Miata van de eerste serie die eruit ziet alsof hij net uit de showroom komt. Die mevrouw met haar prachtige NC in zijn speciale kleur. Die andere mevrouw die de MX-5 gebruikt voor haar werk, maar die ze altijd kwijt is omdat haar man er mee vandoor is. Dan moet ze zelf van arrenmoede in de andere grote slee waar allemaal toeters en bellen op zitten. Die twee leuke meiden die een mooie MX-5 op de kop hebben weten te tikken en die er helemaal verguld mee zijn en nu op zoek waren naar het beroemde pijpje dat moet worden doorgestoken tegen het roesten……. 

 En zo kan ik wel doorgaan. Allemaal leuke verhalen.

De dag werd besloten met een koud en warm buffet dat van prima kwaliteit was en, omdat zo’n rit toch hongerig maakt, werd er flink toegetast. Voldaan togen we naar huis, richting Zeeland. In een karavaan van MX- 5jes, allemaal met open kapje, verlieten we De Hof. Bij het eerste stoplicht halveerde de karavaan zich en bij het tweede nogmaals en daarna nog eens totdat we tot Gorinchem nog met ons drieën reden. En bij Dordrecht zwaaiden we het laatste equipe uit. Met bruinverbrande koppen en helemaal rozig van de hele dag open rijden kwamen we thuis. Het dagelijkse leven neemt weer zijn beloop, maar de rit blijft een fijne en kostbare herinnering en… dit roept om meer!

Ik wil de club nogmaals hartelijk bedanken voor de fantastische dag die jullie ons bezorgd hebben. Rob en Gerrie wil ik complimenteren met de mooie rit, die ons door een prachtig en, voor ons hier en daar onbekend, stukje Nederland voerde. Het traject was precies lang genoeg. Net op het moment dat je dacht: zo is het wel mooi geweest, kwam restaurant De Hof in zicht voor het afscheid. Tenslotte wil ik het restaurant complimenteren met de uitstekende bediening en de prima kwaliteit van de consumpties. Een adres om te onthouden, als we die kant eens op gaan.

tekst: Ian Ouwendijk
foto's: Bart Veldhuis

---