DE BERGEN OP, DE TUNNEL IN

Sleeping under canvas voor herhaling vatbaar

Een half jaar lang hebben wij ons op deze tocht verheugd. Op 31 mei gaan we met de zenuwen in onze buik eindelijk op weg naar Virgen in het Hohe Tauern gebergte in Oostenrijk. We hebben besloten er twee dagen over te rijden. Gelukkig vertrekken wij met mooi weer en lekker open. In Duitsland laat het weer ons al in de steek en is het open en dicht rijden. We hebben op de 61 niet alleen regen, maar ook mist en zien zelfs nog een schitterende regenboog. In Illertissen maken we onze nachtelijke tussenstop.

Zondag gaan we opgewekt op weg naar de Fernpass, via Innsbruck, Worgl, Kufstein en de 5 kilometer lange Felbertauerntunnel door naar Virgen. Het is schitterend weer en we genieten van de omgeving. We denken aan de dingen die ons te wachten staan. Om half drie komen we aan op de boerencamping van de familie Berger. Een paar tentjes staan al en iedereen zit in het zonnetje. Na kennis gemaakt te hebben, zetten wij ook ons tentje op. Om niet voor gek te staan hebben we thuis al geoefend. Na dit werk hebben we wel een biertje verdiend. Vanaf het terras zien wij enkele mede kampeerders aankomen. Branko legt ons het een en ander uit over de komende week en geeft ons de route boeken voor de 3 ritten die wij gaan maken. Na een soepmaaltijd zoekt iedereen vrij snel zijn tentje op om de volgende dag fit te zijn voor de dingen die komen gaan.

Het slapen op een luchtbed viel niet mee en we hadden het ondanks onze slaapzak en deken behoorlijk koud gehad. Maar in de vroege morgen komen de woorden in de uitnodiging uit. Je steekt je hoofd buiten de tent en je wordt beloond met een prachtig uizicht op de bergtoppen. Allemaal waar. Het zonnetje doet zijn best en na een voortreffelijk ontbijt kan iedereen vandaag doen wat hij wil. Branko heeft een wandeltocht uitgestippeld en daar gaan de meeste teams naar toe. Zij genieten van een wandeling in de bergen met mooie watervallen. Ze hebben zelfs een hert gespot. Wij gebruiken deze dag om naar de Krimml watervallen te rijden en genieten van de rust en de zon.

Om half acht in de avond heeft iedereen zich verzameld om met de MX 5 naar het restaurant te gaan. In optocht rijden we naar Virgen. Al klimmend komen we bij het restaurant waar we een voortreffelijke maaltijd krijgen voorgeschoteld. Terug op de camping is de bar gesloten en zetten we de stoeltjes bij elkaar. In een uiterst ontspannen sfeer nemen we de dingen van de dag door. Hoewel er 20 inschrijvingen zijn, is er toch een 21e deelnemer. Johan en Ariella hebben de 5 weken oude hond Jessy meegenomen.

Dinsdag: Na uitleg van Branko gaan we de bergen in richting Italië. 250 kilometer door de Dolomieten. De rit voert door het Defferegental en daarna klimmen we via de Staller Sattel pas naar de grens met Italië. Om deze pas af te dalen heb je een kwartier de tijd. Ben je te laat voor dat kwartier, dan moet je 3 kwartier wachten voordat je weer af kunt dalen. Wij niet, want in het begin van de rit zijn we verkeerd gereden en toen wij boven aan de pas kwamen stonden daar 8 equipes bijna drie kwartier te wachten, terwijl wij na 10 minuten al naar beneden konden rijden. Via diverse kleine weggetjes rijden we naar Toblach (Dobbiaco ) De Dolomieten geven een wisselend zicht met indrukwekkende rotswanden en diepe afgronden. Na het plaatsje Cortina d’Ampezzo rijden we in noordelijke richting Oostenrijk weer binnen en via de Putsertaler Hohenstrasse terug naar de camping.

Deze avond gaan we lopend naar een boerenschuur. Helaas laat het mooie weer ons op dit moment in de steek en giet het pijpenstelen. Het avondmaal is excellent, vers gegrilde zalm of vlees. Wij hadden gevraagd of anderen het ’s nachts ook zo koud hadden. Het antwoord was simpel. ,,Als jullie nou eens naast het vliegengaas ook het tentdoek dicht doen, zal dat zeker een stuk schelen.’’ Dus deze nacht is het minder koud, maar zorgt de regen voor nattigheid in de tent en moeten wij de rest van de week de slaaptent dweilen. Maar, ach dat mag de pret niet drukken.

Woensdag staat de langste rit van 290 km op  het programma naar nog meer Italië. Na Lienz en Sillian  gaan we over heel kleine weggetjes de bergen door. Natuurlijk rijden wij weer onze eigen route. Kaartlezen schijnt soms moeilijker te zijn dan je denkt. Maar welke weg je ook rijdt het is overal schitterend mooi. Zo ook op de Monte Zoncolan. Hoewel wij de borden vinden en op de goede weg zitten slaat de twijfel toe en gaan we terug om een andere weg te zoeken. Het is ons gelukt een weg te vinden die niet op de kaart staat, keren was er niet meer bij, dus doorrijden is de enige optie. Uit de bergen zijn we blij dat we Melanie en Gerd tegenkomen. De weg over de Monte Zoncolan bleek voor iedereen moeilijk te zijn. Ontzettend mooi met smalle tunnels en steile wegen. Iedereen heeft genoten van deze rit. ‘s Avonds is er op de camping een barbecue met een Tiroler avond.

Donderdag is de Gross Klockner aan de beurt. Het regent en de wolken hangen laag. We beginnen de klim via Fusch en rijden in ons eigen tempo omhoog. Toch stoppen we hier en daar om van het uitzicht te genieten en doen zelfs nog even de kap omlaag. Bij de Kaiser-Franz-Josefs-Hohe  komen we bijna iedereen weer tegen en bezoeken we het museum. Een groepje gaat de Gletser op of wandelen naar boven om de berggeiten te zien. Via Heiligenblut dalen we de Grossklockner af en gaan richting camping. ‘s Avonds worden we opgehaald om boven in een berghut te dineren. Na het eten ging het licht uit en de muziek aan. We hebben tot diep in de nacht gedanst..

Vrijdag is weer een rustdag en gaat Branko met de wandelaars op stap, terwijl wij lekker in de buurt van camping blijven om uit te rusten. ‘s Avonds opnieuw in colonne met de MX5 naar boven voor een laatste avond maaltijd en later nog een afscheidsdrankje in de Habererhof op de camping.

Zaterdag na het ontbijt nemen wij afscheid en terwijl wij aan de thuisreis beginnen, denken wij aan iedereen van de club die wij hebben leren kennen. Hoe gezellig het is geweest. De stemming die altijd goed bleef. Het weer wat best een beetje beter had gekund. De schitterende ritten, de mooie omgeving. De gastvrijheid van de fam Berger van de Habererhof. Onze koude en natte nachten, die ons de naam B en B hebben bezorgd. Staat toch voor Buurvrouw en Buurvrouw of toch voor Blond en Blond? De terugreis verloopt voorspoedig en we redden het om in de avond thuis te zijn.

Ons avontuur zit er op. Sleeping under Canvas is voorbij en wij bedanken Daphne en Branko voor de uitstekende organisatie van dit evenement en zetten 2009 alvast in onze agenda.

Ellis Hoogendoorn